Μύθοι και πραγµατικότητα για τον δηµόσιο τοµέα
Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι εξέφρασαν, ευθύς εξαρχής, την απορία τους, όταν το υπουργείο Εσωτερικών ανακοίνωσε την πρόθεσή του να απογράψει τους δηµοσίους υπαλλήλους. Το βασικό ερώτηµα εστιάστηκε στο γιατί η καταγραφή δεν γινόνταν µε τα στοιχεία που ήδη διέθεταν οι διευθύνσεις προσωπικού υπουργείων και άλλων φορέων του Δηµοσίου.
Όποιος έχει στοιχειώδη εµπειρία από τους µάγιστρους της επικοινωνιακής πολιτικής µπορεί να διακρίνει δια γυµνού οφθαλµού τις αθέατες σκοπιµότητες:
Η όλη διαδικασία, µε τη βοήθεια των αοιδών της συναίνεσης και των ηλεκτρονικών µας γκουβερνάντων, ερχόταν να πριµοδοτήσει, να στερεώσει και να νοµιµοποιήσει έναν από τους βολικότερους στρατευµένους µύθους για το «διογκωµένο συγκεντρωτικό κράτος µε τους άπειρους, προνοµιούχους και βαριεστηµένους δηµοσίους υπαλλήλους», ο αριθµός των οποίων «σχετίζεται αφενός µε τα δηµοσιονοµικά ελλείµµατα αφετέρου µε τις αναχρονιστικές αγκυλώσεις της κρατικής µηχανής». Στη συνείδηση της κοινής γνώµης οι δηµόσιοι υπάλληλοι παρουσιάστηκαν για µια ακόµη φορά, µε αριστοτεχνικό τρόπο, σαν το «βαρίδι στα πόδια µιας κοινωνίας και µιας οικονοµίας που θέλει να προχωρήσει και δεν µπορεί».
Πριν από κάθε επίθεση οι γνωστοί διακοσµητές της πρόσοψης πιάνουν τα στασίδια των media και λιπαίνουν το έδαφος για να κερδηθεί ο «αγώνας» από τα αποδυτήρια. Οι τροβαδούροι της αγοράς έχουν γίνει οι καλύτεροι νονοί της πιο διεστραµµένης διαστρέβλωσης των λέξεων, των εννοιών, της γλώσσας. Η απόλυση κρύβεται πίσω από τη λέξη εξυγίανση ή εξορθολογισµός, η ιδιωτικοποίηση καλύπτεται πίσω από τη λέξη απελευθέρωση των αγορών. Σπουδαίες, φωτεινές, ελπιδοφόρες λέξεις χρησιµοποιούνται ως παραπλανητικός επίδεσµος µιας πολιτικής που ισοπεδώνει κατακτήσεις και δικαιώµατα.
Στόχος η συκοφάντηση του αντιπάλου, η αποµόνωσή του από σύµµαχες δυνάµεις, σε τέτοιο βαθµό που το θύµα να αποδεχθεί τη θυσία σα να είναι θέληµα Θεού. Είναι φανερό: Η συζήτηση για το µέγεθος του δηµοσίου τοµέα και για την έκταση της απασχόλησης σ’ αυτόν µε τους όρους που γίνεται, είναι προφανές ότι λειτουργεί στην κατεύθυνση της νοµιµοποίησης της ιδιωτικοποίησης και της απόσυρσης του κράτους από δραστηριότητες υπέρ των ιδιωτών.
Πρέπει να είµαστε ξεκάθαροι: Η απογραφή των δηµοσίων υπαλλήλων δεν αποτελεί παρά τµήµα µιας οργανωµένης επιχείρησης σε επίπεδο Ε.Ε. η οποία µοντάρεται εδώ και αρκετό καιρό και µε την ευκαιρία της κρίσης επιταχύνθηκε η προσπάθεια υλοποίησής της.
Αναφερόµαστε, βεβαίως, στη νέα ευρωπαϊκή στρατηγική «Ευρώπη 2020», που περιλαµβάνει στο µενού της ως «πρόγευµα» την αυστηροποίηση του Συµφώνου Σταθερότητας και την «οικονοµική διακυβέρνηση», θέµατα που βρέθηκαν στο επίκεντρο των συνοµιλιών στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες στις 17-18 Ιουνίου του 2010.
Σε πρώτο επίπεδο το νέο µοντέλο οικονοµικής διακυβέρνησης της ευρωζώνης σηµαίνει µεγαλύτερο έλεγχο των δηµοσιονοµικών και των οικονοµικών πολιτικών κάθε χώρας - µέλους από τις Βρυξέλλες. Στα πλαίσια αυτά συµφωνήθηκαν συγκεκριµένες προτάσεις, όπως η εκ των προτέρων – κάθε άνοιξη, αρχής γενοµένης από το 2011 – αξιολόγηση σε κοινοτικό επίπεδο των σχεδίων προϋπολογισµών των κρατών - µελών πριν κατατεθούν και εγκριθούν από τα εθνικά κοινοβούλια.
Στο πλαίσιο, λοιπόν, της ιδέας για «οικονοµική διακυβέρνηση» της Ε.Ε. προωθούνται κατευθύνσεις για τον ορισµό ενός πλαφόν, που θα αναφέρεται στο ανώτατο όριο των υπαλλήλων (οι αµοιβές των οποίων χρηµατοδοτούνται από τον προϋπολογισµό) ως ποσοστό του πληθυσµού ή του ενεργού πληθυσµού ή αλλιώς για τον ορισµό ενός πλαφόν του κρατικού προϋπολογισµού το οποίο θα εξυπηρετεί τη µισθοδοσία των δηµοσίων υπαλλήλων.
Σύµφωνα µε τις επιταγές των Βρυξελλών, το επόµενο χρονικό διάστηµα η κυβέρνηση πρέπει να παρουσιάσει έναν καινούργιο κρατικό µηχανισµό, οπωσδήποτε, εκτός των άλλων, πιο φθηνό. Το όχηµα του νέου ψαλιδίσµατος των µισθών θα είναι το λεγόµενο νέο µισθολόγιο του οποίου ο κεντρικός άξονας είναι η «εξίσωση των µισθών προς τα κάτω».
Το µισθολογικό κόστος του Δηµοσίου το 2009, πριν από την εφαρµογή του προγράµµατος σταθερότητας, ήταν 12,5 δισ. ευρώ, από τα οποία περίπου 5 δισ. ευρώ αφορούσαν επιδόµατα. Με το πάγωµα των µισθών και τη µείωση δώρων και επιδοµάτων, προβλέπεται µείωση της µισθολογικής δαπάνης κατά 1,1 δισ. ευρώ το 2010. Η συνολική µείωση µέχρι και το 2013 προϋπολογίζεται σε 2,7 δισ. ευρώ (µείον 500 εκατ. ευρώ το 2011, µείον 600εκατ. ευρώ το 2012 και µείον 500 εκατ. ευρώ το 2013).
Παράλληλα η κεντρική γραµµή, πέρα από τις µετατάξεις προσωπικού, είναι η µείωση των δηµοσίων υπαλλήλων αφενός µέσω της δραστικής µείωσης των προσλήψεων αφετέρου µέσω της δροµολόγησης νέων και εκτεταµένων ιδιωτικοποιήσεων υπηρεσιών και εκχώρηση των λειτουργιών τους σε ιδιώτες.
Του Χρήστου Κάτσικα
Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, 3/9/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου